Ο τελευταίος Παλαιολόγος

- Τον είδες με τα μάτια σου, γιαγιά τον Βασιλέα

ή μήπως και σου φάνηκε, σαν όνειρο να πούμε,

σαν παραμύθι τάχα;

- Τον είδα με τα μάτια μου, ωσάν και σένα νέα,

Πα να γενώ εκατό χρονών, κι ακόμα το θυμούμαι

σαν νάταν χθες μονάχα.

- Απέθανε, γιαγιά;

- Ποτέ, παιδάκι μου, κοιμάται.

- Και τώρα πια δεν ημπορεί

γιαγιάκα να ξυπνήση;

- Ω, βέβαια. Καιρούς καιρούς,

σηκώνει το κεφάλι,

και βλεπ' αν ήρθεν η στιγμή,

πόχει ο Θεός ορίσει.

- Πότε, γιαγιά μου, πότε;

- Οταν τρανέψης, γιόκα μου,

να αρματωθείς, και κάμης,

τον όρκο στην Ελευθεριά,

συ κι όλη η νεολαία,

θα σώσετε την χώρα.

Κι ο βασιλιάς θα σηκωθεί

τον Τούρκο να χτυπήση.

Και χτύπα-χτύπα, θα τον πα

πίσω στην κόκκινη μηλιά,

και πίσω από τον ήλιο,

που πια να μη γυρίση.

Γεώργιος Βιζυηνός (1882)