ἱ Ἅγιοι Ὁσιομάρτυρες τῆς μονῆς Νταού Πεντέλης μαρτύρησαν περί τά τέλη τοῦ 17ου αἰῶνα μ.Χ., κατά τήν ἐποχή πού Ἀλγερινοί πειρατές λεηλατοῦσαν τά παράλια μέρη. Κάποιος ἀπό τούς ὑπηρέτες τῆς μονῆς, ὁ ὁποῖος μισοῦσε τούς μοναχούς, συνεννοήθηκε μέ τούς πειρατές καί τούς ἔβαλε στή μονή τήν ὥρα πού οἱ Πατέρες ἑόρταζαν τήν Ἀνάσταση. Οἱ πειρατές κατέσφαξαν τούς Πατέρες, λεηλάτησαν τή μονή καί ἔφυγαν. Σώθηκε μόνο ἕνας ἱερέας τῆς μονῆς μέ τόν ὑποτακτικό του, πού εἶχε μεταβεῖ στό μετόχι Γεροτσακούλι, γιά νά τελέσει ἐκεῖ τήν ἀκολουθία τῆς Ἀναστάσεως. Ὅταν ἐπέστρεψε, βρῆκε τήν μονή κατεστραμμένη καί σφαγμένους ὅλους τούς Πατέρες. Ὁ ἱερέας ἀφοῦ περισυνέλεξε τά τίμια λείψανα, τά ἐνταφίασε μέ εὐλάβεια καί τιμή.
