Αξέχαστες Κυριακές.
Τα χρόνια μας περνούν μα οι αναμνήσεις μένουν. Εκείνα τα παιδικά χρόνια με τις αξέχαστες Κυριακές.
Τα Σαββατόβραδα υπήρχε μια "ιεροτελεστία" που "μύριζε" Κυριακή. Νωρίς στο σπίτι. Υποχρεωτικό μπάνιο. Επιλογή των ρούχων της Κυριακής. Ο μεγαλύτερος λιβάνιζε το σπίτι. Το καντήλι έκαιγε ξεχωριστά.
Το πρωί πάλι, κάποιος ξυπνούσε πρώτος.
_Κυριακή σήμερα. φώναζε
Ζητούσαμε 10 δραχμές για το κερί και 20 δραχμές για τον δίσκο και μπαίναμε στο Ναό. Στο ιερό.
Εκείνο το χέρι του ιερέα που ασπαζόμασταν… Πόσο το θυμόμαστε....
Θυμάμαι μια φορά που είδα τον Ιερέα με χτυπημένο το χέρι του και είπα στη μητέρα μου ότι… χτύπησε ο Θεός....
Εκείνες πάλι οι φράσεις, που τις λέγαμε αλλά δεν ξέραμε τι σημαίνουν:
"Ειρήνη πάσι"… "Σοφία ορθοί"… "Εν ειρήνη προέλθωμεν"…
Και πλησίαζε η Θεία Κοινωνία. Γλυκιά η στιγμή που ακούγαμε το όνομα μας μπροστά στο Άγιο Ποτήριο.
Κι ύστερα, που ακούγαμε το νεωκόρο να μας λέει: «Το αντίδωρο δεν είναι, για χόρταση.»
Και βγαίναμ’ έξω με λαχτάρα, ψάχνοντας τη μητέρα μας για το Κυριακάτικο κέρασμα…
Η παραγγελία της να μην βγάλουμε τα ρούχα της Κυριακής μέχρι να βραδιάσει, αντηχεί ακόμη στ’ αυτιά μου.
Ύστερα πάλι, το ξεχωριστό φαγητό της Κυριακής κι εκείνος ο γλυκός ύπνος του μεσημεριού… Κι η δυσκολία που μας έπιανε το απόγευμα. Όχι για τη Δευτέρα που πλησίαζε, αλλά για την Κυριακή που τελείωνε…
Θυμάμαι μικρός, έλεγα, χωρίς να ξέρω τι ζητώ, να υπήρχε και μια Κυριακή στη μέση της εβδομάδας…
Τώρα που μεγάλωσα λέω:
-Ευτυχώς που υπάρχει η Κυριακή μέσα στη ζωή μας.
▪︎π.Σπ.Ρ
