ΣΥΖΥΓΙΚΗ ΑΓΑΠΗ
Ακούμε πολλές φορές μητέρες και πατέρες να διερωτώνται, ν' απορούν και να παραπονούνται «Τα παιδιά μας δεν μας υπακούνε. Εμείς τα συμβουλεύουμε, τα νουθετούμε και αυτά μας αγνοούν... Συνήθως κάνουν τα αντίθετα από εκείνα που τους συμβουλεύουμε... Τι φταίει;»
Πολλές φορές εκείνο που φταίει είναι η απουσία της αγάπης.
Μα υπάρχει πατέρας ή μητέρα που να μην αγαπάνε το παιδί τους;
Αυτό το ερώτημα πρέπει όλοι οι γονείς να το υποβάλουν στον εαυτό τους και κανείς να μη θεωρεί ως αυτονόητη την καταφατική απάντηση.
Η μεγάλη παρανόηση που υπάρχει σ' αυτό το ζήτημα είναι ότι οι γονείς βιώνουν την αγάπη τους προς το παιδί τους ανεξάρτητα από την αγάπη που πρέπει να έχουν μεταξύ τους.
Σε μια περίπτωση ένας μαθητής είχε μια πάρα πολύ αλλόκοτη και ατίθαση συμπεριφορά στο σχολείο. Εκείνο που έκανε εντύπωση στους καθηγητές ήταν ότι τόσο ο πατέρας όσο και η μητέρα έδειχναν πολύ ενδιαφέρον και αγάπη για το άτακτο παιδί τους. Ένας εκπαιδευτικός ανέλαβε να ερευνήσει την περίπτωση σε βάθος. Διεπίστωσε ότι η ρίζα του προβλήματος ήταν η επικοινωνία των γονέων μεταξύ τους. Ο πατέρας αγαπούσε το παιδί του• η μητέρα αγαπούσε το παιδί της• όμως πατέρας και μητέρα δεν ήσαν αγαπημένοι μεταξύ τους... Και αυτό είχε σοβαρότατο αρνητικό αντίκτυπο στον ψυχισμό και τη συμπεριφορά του παιδιού.
Ακόμη και στην σωματική υγεία του παιδιού έχει αρνητικό αντίκτυπο η κακή σχέση μεταξύ των συζύγων. Κάποτε επισκέφθησαν τον γέροντα Πορφύριο δύο γονείς αναστατωμένοι διότι το παιδί τους παρουσίαζε ένα σοβαρό πρόβλημα στους πνεύμονες, αλλά οι γιατροί δεν μπορούσαν να ανακαλύψουν την αιτία του.
Ο γέροντας έκανε μια διάγνωση που τους αιφνιδίασε. «Το πρόβλημα, τους είπε, βρίσκεται στη σχέση σας: όσο εσείς πεισμώνετε, μένετε ανυποχώρητοι στο θέλημα σας, τσακώνεσθε και ψυχραίνεσθε μεταξύ σας, το παιδί θα παρουσιάζει αυτό το πρόβλημα. Αν ταπεινωθείτε και βρείτε την παλιά σας αγάπη, την αμοιβαία εμπιστοσύνη και τον αλληλοσεβασμό, το παιδί θα βρει την υγεία του.»
Αν υπήρχε τρόπος να εκφράσουν αυτό που νιώθουν στο βάθος της ψυχής τους τα παιδιά και οι έφηβοι, θα έλεγαν: «Αγαπητοί μας γονείς• δεν αρκεί να μας δείχνει ο καθένας ξεχωριστά την αγάπη του. Εμείς κυρίως θέλουμε να βλέπουμε και να νιώθουμε ότι μεταξύ σας εσείς οι δύο, ο πατέρας μου και η μητέρα μου, είστε αγαπημένοι...»
Είναι αλήθεια ότι είναι κάποτε δύσκολος ο αγώνας για να διατηρηθεί η συζυγική αγάπη. Δύο είναι, ίσως, οι μεγάλες δυνάμεις που διατηρούν αυτή την αγάπη: η υποχωρητικότητα και η συγχωρητικότητα. Όταν αυτά τα δύο δεν υπάρχουν στη σχέση των συζύγων, αρχίζει να μειώνεται και η μεταξύ τους αγάπη.
Ένας πατέρας που από τη μια λέει ότι αγαπά το παιδί του και απο την άλλη δεν συγχωρεί τη γυναίκα του για κάποιο σφάλμα της, είναι υποκριτής.
Ομοίως δεν έχει πραγματική αγάπη για το παιδί της, η μητέρα που απο τη μια θυσιάζεται γι' αυτό, από την άλλη όμως δεν έμαθε να υποχωρεί και να θυσιάζει το θέλημα της και το εγώ της, για χάρη της συζυγικής αρμονίας και αγάπης.
Να προσευχηθούμε όλοι μας, ο μεγάλος Διδάσκαλος της Αγάπης, Κύριος μας, να δίνει αγάπη στους γονείς προς τα παιδιά, και στα παιδιά προς τους γονείς, αλλά κυρίως να δίνει αγάπη μεταξύ των συζύγων, διότι, ίσως αυτή η τελευταία αγάπη να είναι το θεμέλιο των άλλων δύο... Αμήν.
π. Τέλλος Σ. Παπαδόπουλος
Πηγή: Ψαθάδες (Δοκίμια)
