...Ιδίως οι άνθρωποι με γεύση της πνευματικής εμπειρίας επιθυμούν να εξασφαλίσουν στο παιδί τους ένα οικογενειακό περιβάλλον ομαλό, μέσα στο οποίο θα αναπτυχθούν αρμονικά τα θρησκευτικά βιώματα, σε ατμόσφαιρα αγάπης, θαλπωρής, στοργής και χαράς. Οι χριστιανοί γονείς είναι οι πρώτοι που συνειδητοποιούν την αξία και το μεγαλείο των αποτελεσματικότερων παιδαγωγικών μέσων, όπως είναι το γονεϊκό βλέμμα, η ήρεμη παρουσία, η σιωπώσα παραίνεση. Πέρασαν ανεπιστρεπτί οι εποχές που λανθασμένα θεωρούσαμε πως το χριστιανικό οικογενειακό περιβάλλον επιβάλλεται να είναι ακραία αυστηρό, στεγνό από κάθε εκδήλωση ανθρωπιάς, τρυφερότητας, αληθινής χαράς και γνήσιας απόλαυσης, κεφιού. Το χριστιανικό σπίτι είναι σπίτι γεμάτο μεγάλα χαμόγελα, αληθινά χαμόγελα, και των γονέων και των παιδιών, κι αυτή η χαρά φανερώνει -ή τουλάχιστον πρέπει να φανερώνει- την εσωτερική πληρότητα, την αγαλλίαση, το καταστάλαγμα των προσδοκιών, των αναζητήσεων και των οραμάτων. Πόσο σημαντικό είναι για το παιδί να συνδέσει τη θρησκευτικότητα με μια πηγαία χαρά, που ικανοποιεί τον εσωτερικό του κόσμο και πληρώνει ακόμη και τις εφηβικές ανησυχίες του.
Ο παιδαγωγός και συγγραφέας G. Gatt έγραφε πως «Το Ευαγγέλιο της οικογένειας είναι η ζωή των γονέων. Είναι Ευαγγέλιο ζωντανό και επίκαιρο, που διαβάζουν κάθε ημέρα τα παιδιά στη συμπεριφορά των γονέων». Το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο μάθημα, που διαρκώς προσφέρουμε στα παιδιά, είναι η ζωή μας. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τους γονείς, αλλά και για τους δασκάλους και τους κληρικούς. Ο τρόπος που μεταξύ μας ζούμε, συζητούμε, συνεργαζόμαστε, συμπεριφερόμαστε αποτελεί και θα αποτελεί πάντοτε το μέτρο και το κριτήριο της αλήθειας μας και της πειστικότητάς μας στα παιδιά και τους νέους. Η στοργική θαλπωρή ή η παντελής απουσία της αγάπης στις σχέσεις των συζύγων, ο συγκλονισμός της διδασκαλίας ή η ψυχρή δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία του δασκάλου, η θερμουργός πίστη ή η μηχανική και υποκριτική επανάληψη των τελουμένων από τον κληρικό, είναι τα στοιχεία εκείνα που θα επηρεάζουν -ίσως για μια ολόκληρη ζωή- λυτρωτικά ή τυρρανικά τη θύμηση και 
τη συνείδηση ενός παιδιού. Γράφει ο Καθηγητής Γεώργιος Κρουσταλλάκης «Θέλουμε γονείς» -κι εμείς συμπληρώνουμε: και δασκάλους και κληρικούς- «που συναισθάνονται ότι βελτιώνοντας τον εαυτό τους, διαπαιδαγωγούν το παιδί τους, που κατανοούν πώς η πιο αποτελεσματική μέθοδος είναι η βιωματική και όχι η ηθικολογία, θέλουμε γονείς (και παιδαγωγούς) που λειτουργούν ως πρότυπα ζωής και όχι ως πρότυπα θανάτου».
Ας αναρωτηθούμε, όλοι, με το χέρι στην καρδιά: Για πόσα και ποια ακριβώς πράγματα της καθημερινής μας ζωής θα θέλαμε τα παιδιά να μας μιμηθούν; Είμαστε ένα ζωντανό πρότυπο για τους νέους; Σχεδόν όλοι θα θέλαμε τα παιδιά μας, οι μαθητές μας, το ποίμνιο μας, να μας ομοιάσουν. Έχουμε επίγνωση αυτής της απαίτησης; Ο Απόστολος Πέτρος στην Α΄ Καθολική Επιστολή του επαναλαμβάνει αυτό που διαβάζουμε στο «Λεϋιτικόν» της Παλαιάς Διαθήκης, την πρόσκληση του Κυρίου προς όλους: «Άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιός ειμι». Μπορούμε να κάνουμε μια παρόμοια πρόσκληση, αλλάζοντας ίσως τη λέξη «άγιος» για τον εαυτό μας, τουλάχιστον με τις λέξεις «δίκαιος, τίμιος, ανθρώπινος, ενάρετος, ειλικρινής, φιλάνθρωπος, αμνησίκακος» και πολλές ακόμη; Αν όχι, τότε μήπως πρέπει πάλι να θυμηθούμε ότι η αγωγή των παιδιών και των νέων προϋποθέτει τη δική μας αγωγή, τη δική μας τίμια αναγνώριση για τη μιζέρια του παλαιού μας κόσμου, που σίγουρα δεν θέλουμε να κληροδοτήσουμε στη νέα γενιά;
Δείτε ολόκληρο το κείμενο «Για μια εκκλησιοκεντρική αγωγή των παιδιών και των νέων»
