Η ομιλία του Αρχιμανδρίτου π. Συμεών Βενετσιάνου, προϊσταμένου του Καθεδρικού Ιερού Ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου Φανερωμένης Χολαργού, την Κυριακή 2/4/2023, κατά την τέλεση 40ήμερου μνημοσύνου στη μνήμη των αδικοχαμένων θυμάτων του φοβερού σιδηροδρομικού δυστυχήματος στην κοιλάδα των Τεμπών, την Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2023.
Παρακολουθήστε την στο κανάλι του Ιερού Ναού μας στο Youtube.
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ:
"Γιατί Θεέ μου;" αλλά και "Γιατί άνθρωπε;"
Tελούμε σήμερα, Ε΄ Κυριακή των Νηστειών, το 40ήμερο Μνημόσυνο για την ανάπαυση εν Κυρίω των ψυχών των αδελφών μας, που βρήκαν αιφνίδιο και βίαιο θάνατο κατά το φοβερό σιδηροδρομικό δυστύχημα που συνέβη στην κοιλάδα των Τεμπών στις 28 Φεβρουαρίου. Βρισκόμαστε στο Ναό της Παναγίας Μητέρας μας, της Φανερωμένης, έχουμε οι περισσότεροι μεταλάβει το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας και προσευχόμαστε με κατάνυξη, με σιγή, δακρυσμένοι.
Στεκόμαστε αμίλητοι… Είναι η στιγμή που τα πολλά λόγια περιττεύουν…
Ας το ξεκαθαρίσουμε: Εμείς οι Ιερείς δεν έχουμε πάντοτε απαντήσεις για όλα. Τούτη την ώρα είμαστε όλοι ενωμένοι στην οδύνη και τη δέηση. «Γιατί Θεέ μου;» είναι και η δική μας κραυγή ανάμεσα στους ψιθυρισμούς της προσευχής μας.Και αυτή είναι μία ειλικρινής και τίμια τοποθέτηση. Δεν είμαστε συνήγοροι του Θεού, δεν έχουμε καμία απολύτως πρόθεση να επιχειρήσουμε κάτι τέτοιο. Θέλουμε νοητά αλλά ουσιαστικά να σταθούμε όλοι μαζί στο πλάι εκείνων που πενθούν τους δικούς τους ανθρώπους, τους νέους ανθρώπους, για να ευχηθούμε την εξ ύψους παρηγορία των.
Επιτρέψτε μας μόνο, δίπλα στην δικαιολογημένη απορία «Γιατί Θεέ;» να προσθέσουμε και την άλλη δικαιολογημένη απορία: «Γιατί άνθρωπε;».
Γιατί πάνω από την ανθρώπινη ζωή να βάζουμε τα συμφέροντα, τα κέρδη, τον πλούτο, τα χρήματα; Πόσα ακόμα τριάκοντα αργύρια για αθώους που οδηγούμε στον Γολγοθά; Πόση ακόμη ανόητη πορεία μέσα στο σκοτάδι, με οδηγό τον εύκολο πλουτισμό, την αδιαφορία για τα μεγάλα και σπουδαία της ζωής, με μόνο πλοηγό τα μικρά, τα φτηνά, τα μίζερα;
Ο Θεός μας τα έδωσε όλα. Δεν κράτησε τίποτα για τον εαυτό Του. Πλασμένοι από τα χέρια Του, κατ’ εικόνα Του, είμαστε προικισμένοι με νου, ψυχή, συνείδηση, δίψα για τελειότητα, αναζήτηση για το διαρκώς καλύτερο. Ο Θεός Πατέρας αξίωσε τα παιδιά Του να φθάσουν πολύ ψηλά στην κατάκτηση και στις εφαρμογές της γνώσης, της επιστήμης, της τεχνολογίας, αλλά σε συνδυασμό με συνείδηση και ηθικές αρχές.
Να λοιπόν ένας δρόμος, ίσως ο αφαλέστερος: η παιδεία. Ας θυμηθούμε τους Τρεις Ιεράρχες που μας φωνάζουν δυνατά: «Ποιήσατε την παιδεία όπλο ζωής και δικαιοσύνης και όχι όπλο θανάτου». Μια παιδεία που θα γεμίζει όχι μόνο τα μυαλά των παιδιών μας, αλλά και τις ψυχές τους. Αλλιώς, ο άνθρωπος είναι μισός. Η ολοκλήρωση είναι πολύ μακριά. Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι μόνο σάρκα και κόκκαλα, αλλά «θεός περιπολών εν σαρκί», δηλαδή ένας μικρός θεός επί γης, ο κάθε άνθρωπος είναι ένας «εν ετέρα μορφή Χριστός».
Ας αναρωτηθούμε: Γιατί τόση βία, στο σχολείο, στην οικογένεια, στον αθλητισμό, στην κοινωνία; Γιατί τα παιδιά μοιάζει να μισούν τα σχολειά τους, τις οικογένειές τους, τους φίλους τους, τον κόσμο όλο;
Μήπως μάς στέλνουν κάποιο μήνυμα, με εσφαλμένο τρόπο; Πόσο δίκιο έχουν όταν μας απορρίπτουν; Ποια είναι η κοινωνία που τους παραδίδουμε; Εμείς, η γενιά των μεγαλυτέρων, των ώριμων, των τάχα σοφών, τί τους μαθαίνουμε, όχι με το λόγο μας αλλά –κυρίως- με το παράδειγμά μας; Οι έννοιες αξιοκρατία, δικαιοσύνη, ήθος, τιμιότητα, ελευθερία, αληθινή δημοκρατία, σεβασμός στον άνθρωπο και την κτίση, πώς νοηματοδοτούνται στην καθημερινή μας πράξη; Πόσο φταίξαμε; Πολύ. Παρά πολύ. Ο καθένας με ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο μερίδιο. Ας το δεχτούμε, κι ας είναι αυτή η παραδοχή, η αφετηρία μιας καινούριας πορείας.
Στην Εκκλησία, αυτές τις ημέρες, ζούμε τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Ένας από τους βασικούς πυλώνες της είναι η μετάνοια. Μια Μεγάλη Σαρακοστή μάς χρειάζεται για ν’ αλλάξουμε τον κόσμο, αλλάζοντας πρώτα τον εαυτό μας. Αυτοκριτική και μετάνοια. Μπορούμε να το τολμήσουμε; Μετάνοια σημαίνει αλλαγή νοός, τρόπου σκέψης, τρόπου ζωής. Ναι, ο εγωισμός περισσεύει. Δεν έχουμε την πολυτέλεια για ημίμετρα.
Όπως λέει κι ο ποιητής: Πήραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωή. Εμείς όμως, αλλάζουμε; Το θέλουμε; Κι αν τελικά το αποφασίσουμε, πώς θα το πράξουμε;
Ένας τρόπος υπάρχει: Να ξαναμπούν στη ζωή μας οι αξίες, τα ιδανικά, η παράδοση, οι άγιοι και οι ήρωες, εκείνοι που μόχθησαν και μάτωσαν για την πατρίδα και την οικουμένη, τα άξια πρότυπα που έχουμ’ εγκαταλείψει και μας έχουν λείψει.
Δεν χρειάζεται να δηλητηριάζουμε τις ψυχές των παιδιών μας με σκουπίδια ή με υποκατάστατα που συντρίβουν την προσωπικότητά τους. Προς Θεού. Αξίζουν τα παιδιά μας κάτι καλύτερο. Αξίζουμε κι εμείς μια καλύτερη υστεροφημία. Ας αγωνιστούμε γι’ αυτά όλα. Ας αγωνιστούμε χωρίς ίχνος απόγνωσης, με την ελπίδα της Ανάστασης που περιμένουμε, με την καθαρότητα του βλέμματος που αντικρίζει –παρά τις αντιξοότητες- έναν ορίζοντα ολοφώτεινο.
Ο Εσταυρωμένος και Αναστημένος Κύριος, ο Θεός της αγάπης, της δικαιοσύνης και της συγχώρεσης, ας αναπαύει τις ψυχές των αδελφών μας που τόσο πρόωρα χάθηκαν, ας χαρίζει στους πενθούντες συγγενείς την αληθινή παρηγοριά της Ανάστασης και σε όλους να μας δίνει το μονάκριβο προνόμιο της μετάνοιας για την οικοδόμησης μιας κοινωνίας που πρώτα από όλα και πάνω από όλα θα έχει τον άνθρωπο στον μοναδικό και αιώνιο προορισμό του.
Καλή Ανάσταση, αδελφοί μου.
