Αν ο θάνατος είναι «το συγκλονιστικότερο γεγονός της ζωής», τότε η Ανάσταση του Χριστού είναι πράγματι «η εορτή των εορτών και η πανήγυρις των πανηγύρεων».
Ό,τι και ν' ακούσει ο άνθρωπος, ό,τι και να ζήσει στον κόσμο αυτό, θα γίνουν όλα τελικά άπιαστο παρελθόν... Στην παρουσία του θανάτου, βεβαιώνεται η ματαιότητα της δύναμης, της ύλης, των λεφτών, της δόξας, της ηδονής. Γιατί όλ' αυτά «ουχ υπάρχει μετά θάνατον».
Ο εσταυρωμένος της Ιερουσαλήμ, «επί Ποντίου Πιλάτου», αποδέκτηκε το θάνατο μ' όλες του τις πτυχές και μ' όλη του τη δύναμη -δύναμη φθοράς, εξουσίας επί της ζωής, χωρισμού ψυχής και σώματος. Αποδεχόμενος όμως το θάνατο, με το να υπακούσει «έως τέλους» στον Πατέρα Του, συνέτριψε τη δύναμή του και ανέτρεψε την εξουσία του, χαρίζοντας σε όλους ζωή αιώνιον.
Κι έγινε η Ανάσταση του Ιησού Χριστού βεβαιότητα ανάστασης του σύμπαντος κόσμου, αφθαρτοποίηση της ύλης, έγερση των απ' αιώνος κεκοιμημένων, αιτία χαράς όλων των ανθρώπων.
Γι' αυτό η Ορθόδοξη Εκκλησία ως η αληθινή Εκκλησία που συνεχίζει τη διδασκαλία και εμπειρία του Χριστού, των Αποστόλων, των Πατέρων και Αγίων, τονίζει και γιορτάζει την Ανάσταση όσο καμιά άλλη ομολογία κι όσο καμιά άλλη γιορτή. Για σαράντα ημέρες ψάλλεται το «Χριστός Ανέστη». Όλες οι Κυριακές του χρόνου είναι αφιερωμένες στην Ανάσταση του Κυρίου. Η εβδομάδα μετά το Πάσχα, η διακαινήσιμος, θεωρείται ως μία μέρα, προαναγγέλοντας την 8η μέρα. Η χαρμόσυνη επίσης ακολουθία του Όρθρου και της Θείας Λειτουργίας την ολόφωτη νύκτα του Πάσχα, όλα μας εισάγουν στο θρίαμβο της νίκης κατά του θανάτου.
Ωστόστο, η όποια χαρά πηγάζει από την Ανάσταση του Κυρίου δεν κατανοείται παρά μόνο αν γίνει προσωπικό γεγονός. Στην εικόνα της «εις άδου καθόδου» ο Χριστός αρπάζει τα απλωμένα προς Εκείνον χέρια του Αδάμ και της Εύας και τους συν-ανασταίνει.
Η συνειδητοποίηση του εντός και γύρω μας Άδη, η αίσθηση δηλαδή του θανάτου με τα χαρακτηριστικά της φθοράς, της αδικίας, της απόρριψης και της αποτυχίας, οδηγούν την καρδία σε έντονο πόνο. Είναι η ώρα που ο Χριστός, ως νικητής του θανάτου, μας απλώνει τα χέρια Του για να μας βγάλει από τον Άδη στη Ζωή. Είναι η ώρα της δικής μας ανάστασης, ένεκα της δικής Του Ανάστασης.
Γι'; αυτό ας μη φοβόμαστε αδελφοί. Ό,τι και να υπήρξαμε, ό,τι και νάμαστε, ο Θεός μας, ως νικητής κάθε μορφής θανάτου, μας προσφέρει την όντως Ζωή. «Συγνώμη γαρ εκ του τάφου ανέτειλε». «Μηδείς φοβείσθω θάνατον ηλευθέρωσε γαρ ημάς του Σωτήρος ο θάνατος».
Aς γίνει, με την αληθινή μετάνοια, ο μέσα μας θάνατος πηγή ζωής και αφθαρσίας.
Ας αγωνιζόμαστε, όσο ζούμε, να μεταποιούμε το θάνατο της αμαρτίας σε ζωή του Θεού.
Ας κάνουμε το εφετινό Πάσχα ουσιαστικό Πάσχα-πέρασμα σε νέα ζωή, ουσιαστική, αιώνια.
Τότε η χαρά θα γεμίσει ολόκληρη την ύπαρξή μας, την ψυχή και το σώμα κι ο αναστάσιμος χαιρετισμός θα έχει περιεχόμενο και νόημα ζωής.
Χριστός Ανέστη.
Αληθώς Ανέστη.
π. Ανδρέας Αγαθοκλέους
